A polémica campaña chegará a Galicia

 

El debate religioso llegará a los buses gallegos en febrero

La Unión de Ateos aún no ha dicidido en qué ciudades implantará  la campaña

Los gallegos verán muy pronto en la calle la lucha entre el bus ateo y el bus cristiano. La Unión de Ateos y Librepensadores lanzará su campaña publicitaria en Galicia el mes que viene, bajo el lema “Probablemente Dios no existe. Deja de preocuparte y disfruta la vida”. “Lo que todavía no tenemos claro es en qué ciudad empezaremos”, explica Albert Riba, presidente de la Unión.

Por el momento, la campaña se gestionará directamente desde Barcelona, pero Riba espera “potenciar que se organice una asociación gallega”, porque “algunas personas han manifestado su interés”.

La publicidad puede verse desde ayer en dos líneas del transporte público de Barcelona y, el próximo día 26, está previsto que llegue a Madrid y Valencia. A principios de febrero estará en Sevilla y Zaragoza. En una segunda fase se extenderá a Galicia y otros puntos de España, ya que el objetivo final es llegar a “todo el Estado”.
Hasta el momento, la organización ha recaudado más de 16.000 euros, después de dos semanas de trabajo. El dinero se destina “exclusivamente a la expansión de la campaña”. Riba alaba la “madurez” de la sociedad española y asegura que la “gran reacción social que está provocando demuestra que hacía falta un debate sobre la religión”. El objetivo, dice, es “normalizar el tema y que la gente hable de ello”.

El bando de dios

El bus cristiano llega hoy a la ciudad condal, pero días antes de que circulasen en Barcelona los buses ateos, la Iglesia Evangélica comenzó el contraaque en Madrid con las mismas armas: pagó publicidad en los autobuses con el eslógan “Dios sí existe. Disfruta de la vida en Cristo”.

El arzobispo de Pamplona, Francisco Pérez, difundió ayer un comunicado bajo el título “Dios existe y alguien me lo ha dicho”. El prelado cita “la experiencia de tantos sabios, políticos, filósofos y literatos” como ejemplo de que “aun aquellos que siempre en vida negaron a Dios, al final lo afirmaron”. Desde el PP, el diputado José Eugenio Azpiroz planteó ayer una cuestión razonable: si utilizan el término “probablemente”, posiblemente son “ateos light”.

 

 

Advertisement

A polémica sobre a existencia de Deus chega a España

Achego información publicada hoxe por El Pais.

 

Los ‘buses ateos’ ya circulan por Barcelona

El Comité de Autorregulación de la Publicidad da el visto bueno para que la campaña que niega la existencia de Dios figure también en los autobuses de Madrid

Dos autobuses de las líneas 14 y 41 de Barcelona han comenzado hoy a circular con la publicidad Dios probablemente no existe. No te preocupes y disfruta de la vida, financiada por la Unión de Ateos y Librepensadores de Cataluña. Se trata de un anuncio similar al que apareció hace varios días en Londres y que provocó la reacción contraria en Madrid, donde uno de los autobuses de la línea que cubre el trayecto Fuenlabrada Leganés-Aluche lleva desde hace días el lema Dios sí existe. Disfruta de la vida en Cristo. No obstante, Madrid será la próxima ciudad en ver circular los autobuses del ateísmo, ya que el Comité de Autorregulación de la Publicidad ha dado el visto bueno a la campaña en la capital.

Las dos autobuses ateos que circulan por Barcelona hacen el trayecto Vila Olímpica-Bonanova (línea 14) y plaza Francesc Macià-Diagonal Mar (línea 41). La campaña costará 2.500 euros -2.200 del alquiler del espacio publicitario y 300 de la impresión de las vallas publicitarias-, explicó el presidente de Ateos de Cataluña, Joan Carles Marset, a finales de la semana pasada en una rueda de prensa. Hasta ahora, la campaña ha conseguido recaudar 9.354 euros en donativos privados, que oscilan entre los 3 y los 300 euros. Marset desmintió que el Bus ateo haya recibido subvenciones públicas, aunque confesó el apoyo del Comité de Empresa de Transports Metropolitans de Barcelona (TMB).

Según el presidente de la Asociación Madrileña de Ateos y Librepensadores, Luis Vega, las líneas elegidas por la asociación para la campaña son la 3 y la 14 de la Empresa Municipal de Transportes (EMT) de Madrid. La primera arranca en la Puerta de Toledo y acaba en la Plaza de San Amario, pasando por la calle Bailén, calle Mayor y Puerta del Sol, es decir, por delante del Arzobispado de Madrid y de la Catedral de la Almudena; mientras que la segunda línea une la plaza de Conde Casal y Atocha, y pasa por gran parte de la Castellana.

Los organizadores quieren extender la campaña a ciudades como Valencia -el 26 de enero por un plazo de dos semanas- Bilbao, Sevilla y Zaragoza, aunque no descartan prolongar este tiempo si consiguen más recaudación.

Todo empezó cuando la periodista británica Ariane Sherine escribió un artículo en The Guardian para promover una campaña en pro del ateísmo en los autobuses de Londres el 4 de enero de 2009, que fue asumida por la British Humanist Association (BHA). Esta campaña se extendió de la capital británica a ciudades como Birmingham, Manchester y Edimburgo, tras recaudar 135.000 libras -150.000 euros-. También tuvo su réplica en Washington (EE UU) y Australia.

En Cataluña, la entidad E-Cristians, liderada por el ex dirigente de CiU Josep Miró Ardèvol, ha anunciado una campaña en defensa de la existencia de Dios en los autobuses de Barcelona para contrarrestar la de la Unión de Ateos y Librepensadores de Cataluña.

 

Aviñón: A maxestuosidade do Pazo Papal

Abraiante esta imaxe en contrapicado do Pazo dos Papas. A súa construción valeirou por completo as arcas do papado. Vamos, unha Cidade da Cultura do noso tempo.

Unha das imaxes de monumentos que máis me impresionou na miña vida foi a contemplación da fachada do Pazo dos Papas de Aviñón. Un queda absolutamente abraiado ante tanta maxestuosidade. Como unha escea de Conexión Tubinga se desenvolve neste lugar, pois achégolles un pouco de historia para que se familiaricen con ela.

 

A Historia do Pazo dos Papas

O Pazo dos Papas (en francés, Palais deas Papes) en Aviñón, Francia é un dos máis grandes e importantes edificios góticos medievais de Europa. Forma parte do Patrimonio da Humanidade desde o ano 1995, xunto co Petit Palais, a catedral e ponte sobre o Ródano, ademais do antigo recinto amurallado.

Un pouco de historia.

Aviñón converteuse na residencia Papal en 1309, cando o gascón Bertrand de Goth, como papa Clemente V, non desexando enfrontarse ao violento caos de Roma despois da súa elección (1305), trasladou a Curia Papal a Aviñón. Clemente viviu como convidado no mosteiro dominicano de Aviñón e o seu sucesor, o papa Juan XXII estableceu alí unha magnífica sé, pero a reconstrución do vello pazo obispal foi escomenzado en serio polo papa Benedito XII (1334-42) e continuou cos seus sucesores até 1364. O lugar elixido foi un agromamento rochoso natural no bordo norte de Aviñón, por encima do río Ródano, chamado Rocher deas Doms. Alí estaba o vello palacio episcopal dos bispos de Aviñón. A elección deste lugar permite aos autores dar altura ao conxunto, de maneira que resulta máis impresionante e pode verse desde moi lonxe. É visible desde o cume dos Alpilles (Bocas do Ródano).
O Palacio construíuse en dúas fases principais con dous segmentos distintivos, coñecidos polo Palais Vieux (Pazo Antigo) de Benedito XII e Palais Neuf (Palacio Novo) de Clemente VI. O edificio foi enormemente caro, consumindo gran parte dos ingresos papais durante a súa construción. Decorárono luxosamente artistas da época como Simone Martini e Matteo Giovanetti.
O Palais Vieux foi construído polo arquitecto Pierre Poisson de Mirepoix por encargo do papa Benedito XII. O austero Benedito fixo que se arrasase o anterior palacio episcopal e se substituíse por un edificio moito máis grande, centrado nun claustro, moi fortificado para defenderse dos atacantes. As súas catro ás están flanqueadas por altas torres.

Os papas deixaron Aviñón en 1377, regresando a Roma, pero isto provocou o cisma papal época na que os antipapas Clemente VII e Benedito XIII fixeron de Aviñón a súa sede até 1408. O último foi aprisionado no Palacio durante dez anos despois de ser asediado en 1398. O edificio permaneceu nas mans de forzas antipapais durante algúns anos. Foi asediado desde 1410 até 1411, pero devolveuse á autoridade dos legados papais en 1433.

Aínda que o Pazo permaneceu baixo control papal, xunto coa cidade e o Comtat Venaissin durante 350 anos máis, gradualmente foise deteriorando a pesar da súa restauración de 1516. Cando estalou a Revolución Francesa en 1789 xa estaba en mal estado cando foi tomado e saqueado polas forzas revolucionarias. En 1791 foi o escenario dunha matanza de contrarevolucionarios, cuxos corpos se arroxaron desde á Tour deas Latrines no Palais Vieux. O Palacio foi posteriormente tomado polo estado francés napoleónico para usalo como barracas militares e prisión. Aínda que foi danada pola ocupación militar, especialmente baixo a anticlerical III República, cando o resto de traballos de madeira interior foi eliminado para usalo na estrutura como cortellos, os frescos cubríronse e destruíronse en gran medida, pero ironicamente, isto asegurou que a estrutura do edificio sobrevivise. Só se baleirou en 1906, cando se converteu nun museo nacional. Desde entón estivo nunha restauración practicamente constante.

Os escearios da novela

Ben seguro que hoxe este tellado do casco histórico de Tubinga estará cuberto de neve. Cousa fermosa! Que detallistas eran entón os promotores!

De Tubinga a Wittenberg

A primeira vez que escoitei o nome de Tubinga foi a un profesor de Antropoloxía que estudara nesta cidade. Presumía de ter pasado por esta universidade alemá e tamén de manexarse en varias línguas. E tamén de posuír unha cabeza amoblada con madeira e carpintaría teutoa. Entón aínda non percorrera Europa a dedo e Tubinga para min non era máis que unha cidade onde a sustancia gris se cotizaba ao mesmo prezo que o petróleo. Digamos que Tubinga era sinónimo de mentalidade alemá e de cabezas cuadriculadas. Logo viñeron as viaxes e de Alemaña trouxen a impresión dun país de palacios de princesas encantadas e casoupas de conto. Zúric, Basilea, Tubinga, Karlsruhe, Koblenza, até chegar a Neuwied, preto de Bonn. Esta foi unh das viaxes por Centroeuropa. Quizais o que máis recordo son as tardes contemplando as ondas que provocaban as gabarras que asucaban o Rhin e a viaxe que fixen con Antonio no seu Chevrolet Impala á conca do Mosela (unha Ribeira Sacra de aquí) e a Wittenberg. A que fomos a Wittenberg?. Pois a ver a árbore baixo o cal Lutero queimou o código de dereito canónico (Xa saben entón porque Leon X se chamou porco espín). Resulta que este foi o lugar onde Lutero queimou, o 10 de decembro de 1520, o código de dereito canónico, a bula pontificia que o ameazaba coa excomuñón e os escritos dos seus inimigos. Pero como sucede case sempre, a árbore non é tal, porque a orixinal foi convertida en leña durante as guerras napoleónicas. O carballo actual, plantado en 1830, foi serrado por un descoñecido en 1904.

(Se queren ver máis fotos: na páxina Escearios da Novela).

O desexo gravado na pel

Un sempre atopa cousas curiosas na internet. A que non saben como lle chaman o martelo deste mecano estilo pressing catch. Martelo Gomorriano. Os fabricantes de xoguetes vese que teñen memoria histórica.

 

 

 

Un fragmento (Capítulo IV – Conexión Tubinga)

 

Sobre as técnicas de “Gomorriano”

O desexo da carne ten a súa orixe en que esta se nos presenta con beleza e o home pola súa propia natureza ten inclinación a posuír o belo. Pero non é o mesmo a caricia sobre unha pel limpa e suave  e coas simetrías que produce o desexo, que acaricia a unhas entrañas sebosas e cheas de inmundicia. O que debemos suprimir do corpo dos nosos doentes é a sensación de beleza e para iso nada mellor que enfrontalos á parte máis escabrosa da natureza humana: a convivencia coas nosas segregacións máis nauseabundas e as nosas excrecións máis infectas. O contacto con esoutra natureza provoca no doente o rexeitamento inmediato do desexo. Esta práctica habemos de facela aproveitando a presenza no mosteiro de reses que non teñen maior obxecto ca o de converterse en ofrenda dos nosos sacrificios ao Noso Señor. O ritual das vísceras deberá servir para afastar do pecador calquera sensación que lle evoque a beleza do feminino. O ritual desenvolverase ao longo dun novenario e durante eses días o pecador deberá durmir nun catre cheo de vísceras, sangue e excrementos co fin de familiarizarse con esa parte da natureza  que tamén é inherente ao feminino. Somos sangue, somos tripas, somos vísceras. A beleza só é un accidente da aparencia  humana e non só está sometida aos condicionantes do tempo, senón tamén ao infortunio de calquera accidente doméstico. Máis aló desa aparencia, só hai vísceras, sangue e tripas.  Que as súas vísceras sirvan para aplacar o desexo que inunda as nosas entrañas. Seguiremos así as recomendacións que nos fai o noso querido padre  Pedro Damián no seu libro “Gomorriano”, cuxas ensinanzas nos axudarán a evitar que a ira do noso señor volva caer sobre nós en forma de chuvia de lume, como no seu día aconteceu coas cinco cidades dexeneradas, entre as que adquiriron gran fama Sodoma e Gomorra.

Polémica sobre a existencia de Deus

Vese que o tema ten máis actualidade da que parece.

 

Cando escribín esta intriga teolóxica sobre a prohibición dun libro onde se intenta desmostrar racionalmente a existencia de Deus (O ¿Existe Deus? de Hans Küng) non prevía que o tema ía  a estar no miolo mesmo da actualidade. Vexan senón está noticia que publica hoxe La Voz de Galicia

 

Estalla la guerra publicitaria de autobuses con

lemas a favor y en contra de la existencia de Dios.

 

«Probablemente Dios no existe. Deja de preocuparte y goza de la vida». Este mensaje puede leerse desde hace unos días en los autobuses que circulan por Londres dentro de una campaña promovida por un grupo de ateos asociados en un colectivo subvencionado con fondos particulares. Y a partir del próximo lunes también podrá leerse el mismo eslogan en varios autocares del transporte público de Barcelona y, unos días después, en los de Madrid. La iniciativa parte en este caso de la Unión de Ateos y Librepensadores, que ya ha solicitado a las empresas de transporte espacios publicitarios para lucir mensajes en contra de Dios.

Pero los evangélicos españoles han tomado la delantera a los ateístas y han lanzado su propia contracampaña. Con el mensaje «Dios sí existe. Disfruta de la vida en Cristo», el Centro Cristiano de Reunión, de la localidad madrileña de Fuenlabrada, ha empapelado un autobús que ya circula por la zona sur de Madrid y que la próxima semana, coincidiendo con la ofensiva atea, reforzará sus rutas. «Queremos comunicar al mundo que Dios existe y que es el camino para una vida mejor», explica el pastor evangélico Francisco Rubiales.

Pero la iniciativa ateísta, que de momento solo ha logrado 6.500 euros para insertar los anuncios, también ha sido contestada por movimientos procatólicos. Desde el Grupo de Entidades Catalanas de la Familia, Daniel Arasa asegura que se trata de una campaña «movida por el odio a la religión».

A historia da novela V (Ramón Caride analiza Conexión Tubinga)

Esta é unha das imaxes que inspirou a novela. Na viñeta aparece Hans Küng xunto aos seus libros e a punto de ser queimado. Recordan en que momento aparece este cadro en Conexión Tubinga?

Capítulo 2: O Deus de Hans Küng

Ramón Caride: Sobre a mirada masculina no relato. É a novela tamén un discurso machista, segundo sosteñen algunhas?

Alberto Canal: En todo caso sería un discurso masculino ou un punto de vista masculino. Quizais esa opinión provén de quen milita no polo oposto ao machismo, que é o feminismo. Eu penso que habería que falar máis ben de miradas masculinas ou femininas. Nese sentido, Conexión Tubinga está escrita desde unha perspectiva masculina, pero non deixa de ter tamén o seu toque feminino. O que si é certo é que no contexto no que se desenvolve a acción da novela si se manteñen actitudes machistas, como o de relegar a un aspecto secundario o papel da muller nos estamentos de poder da igrexa. De seu esta é unha das críticas que Hans Küng fai ao papado, que non está disposto a revisar este aspecto, tal e como fixeron noutras relixións de cariz cristián como a anglicana. Pero aquí entrariamos en novas intrigas: Os discípulos de Xesús Cristo foron os 12 que se mencionan nos evanxeos ou tivo tamén discípulas? Non serían Marta e María, as irmáns de Lázaro discípulas súas, ou a mesma María Magdalena? A Pedro encomendoulle ser a primeira pedra sobre a que edificar a igrexa, pero non lle dixo que o resto das pedras deberían ser só homes.

Ramón Caride: As relixións precristianas animistas veneran o espírito da muller (creador) e non o espírito do home (dominador).

Alberto Canal: Pero iso tamén sucede na actualidade. O punto de referencia do culto popular son as virxes nas súas diferentes advocacións. Hai igrexas onde a figura do Xesús Cristo crucificado ten unha importancia secundaria. E xa non falemos dos santuarios marianos. De maneira o actual Papa Benedito XVI, Raztinger en Conexión Tubinga, deu un toque de atención neste aspecto, aclarando que a protagonista nas igrexas debería ser a cruz. Eu penso que a forza da relixiosidade popular ten profundas raíces nas crenzas e nos mitos precristianos, por iso terminan relegando a un segundo plano a figura principal e central do cristianismo, ou sexa, Xesus Cristo. Para moita xente o día máis importante do ano na súa parroquia é o día da súa Virxe e son as romarías marianas as que máis moven os fieis. Eu coñezo a curas que tentaron cambiar estes costumes e que tiveron problemas porque a xente entende a relixión a súa maneira. Coido que non cambiaron tanto as cousas.

Ramón Caride: Por que Deus é masculino gramaticalmente e non feminino?

Alberto Canal: Un dos cregos que asistiu a presentación de Conexión Tubinga achegou o seu grau de área sobre este aspecto, comentando que hai algúns teólogos como Torres Queiruga que falan do Deus pai e nai, pero eu xa non chego a disquisicións teolóxicas de tanta profundidade. A min bástame con tentar resolver as dúbidas existenciais, que xa non é tarefa pequena. Teño un coñecido experto en Biblia ao que lle vou a preguntar por este aspecto, a ver que me responde. Pero supoño que se manterá na ortodoxia e que o xustificará dicindo que o Deus de barbas non é máis que o desexo dos crentes de porlle cara a alguén que en realidade non a ten. Creo que me estou facendo unha lea. Preguntarei polo tema e proseguiremos coa disquisición. A verdade é que non sei se O Deus de Hans Küng é masculino ou feminino. Que cada quen lle poña a cara que queira. Por certo, creo que esa apreciación de Torres Queiruga non caeu moi ben no stablisment eclesiástico.

A historia da novela IV (Ramón Caride analiza Conexión Tubinga)

Capítulo 1: Os Amigos de Zaratrusta.

 

 

*Ramón Caride: É esta unha autobiografía xeracional?. Din que a primeira novela sempre é autobiográfica.

*Alberto Canal: Recolle vivencias, impresións e sensacións experimentadas durante a época do internado no Seminario Maior do Divino Mestre, pero non é autobiográfica. A maior parte da obra é ficción. Obra xeracional?. O que pretendía é reflectir as vivencias dun grupo de mozos que a finais dos oitenta levan un sistema de vida moi diferente aos da súa xeración e que teñen vivencias que fan especiais as súas vidas. Por iso non creo que poida considerarse xeracional. Esas vivencias non poden extrapolarse ás dun mozo normal desa época. A miña intención nunca foi a escribir unha novela xeracional, senón contar como era vinda nun internado no que viven mozos con inquietudes intelectuais e cunha libido que busca como liberarse.

*Ramón Caride: Por que un seminario?. Hai intención de facer literatura de best-seller?

*Alberto Canal: A min os seminarios e os mosteiros sempre me atraeron como escenario de novelas de intriga. Mesmo actualmente, cando desde a ponte romana de Ourense contemplo de noite o Seminario Maior véxoo como un lugar misterioso onde poderían desenvolverse multitude de historias de misterio e intriga. Se alguén leu Conexión Tubinga que experimente esta sensación. Dade un paseo pola ponte romana e permanecede un momento mirando cara ao Seminario. Se vos suxestionades máis da conta, mesmo pode entrarvos o medo no corpo. Eu penso que se alguén me vendase os ollos e me deixase nun lugar desahitado do colexio, tardaría tempo en atopar a saída e non sei se podería soportar a sensación de medo. Logo tamén hai unha relación afectuosa. Aínda que xa pasaron vinte anos, sígoo considerando como un espazo propio, case como a miña segunda casa. Con respecto á apreciación de lectura de best-seller comentar que a pretensión non é tal, pero si a de ofrecerlle ao lector un produto que lle resulte atractivo.

 

*Ramón Caride: Di Borges que toda novela é unha novela policial. Estás de acordo con isto?

*Alberto Canle: Non sei exactamente que quixo dicir Borges con esa apreciación, pero eu considero que Conexión Tubinga non é propiamente unha novela policial. Eu considéroa máis ben unha intriga intelectual. A min nunca me gustaron esas novelas que parten do asasinato de alguén e logo tratan de investigar que foi o que pasou. A min gústanme máis as novelas de intriga que parten dun suceso singular e que logo se desenvolven por un camiño que para lector resulta incerto, dado que non sabe onde o vai a levar. Fran Alonso facía esa mesma apreciación na presentación da novela en Ourense e preguntábame polas influencias nese campo. Eu comentei que nunca lera literatura policial e que os meus referentes literarios actuais eran autores como Luís Landero ou Milan Kundera.

En que mosteiro está ambientada esta novela de Ramón Caride?

A historia da novela III

Hai uns días recibía un correo na bitácora que me gustou especialmente, non só porque a persoa que me escribiu gozara da lectura de Conexión Tubinga, senón porque se trataba dun exseminarista deses que periodicamente se reúnen cos seus excompañeiros de curso para falar sobre o divino e o humano. Digo o de divino porque estes encontros adoitan ter como tema referencial as vivencias no internado, algo que para as compañeiras de viaxe ás veces resulta algo insufrible. No seu blog recomendaba a novela os seus compañeiros de curso e mesmo debaixo mostraba fotos dos encontros gastronómicos e outras da época en que estudaran no Seminario de Lugo. Unha desas fotos é exactamente igual ás fotos de curso que faciamos nós no Seminario Maior do Divino Mestre. Resultoume especialmente agradable o seu correo porque non só me trouxo recordos simpáticos, senón que me fixo constatar que a literatura feita co corazón non é senón unha forma máis de comunicación. Ben, dicía que esa foto me trouxo recordos porque, cando miro as que aínda gardo dos meus anos de seminario, penso nas historias que hai detrás de cada un deses compañeiros que pousaron para instantánea. No fondo todos somos un libro no que se encerran unha morea de historias por contar. Algúns converteron a súa vida nunha epopea, outros nun libro de poemas, houbo quen optou polo misterio, e quen seguiu deambulando polas alturas na busqueda de Deus, e mesmo quen persiste no camiño de afanar aquilo que nunca conseguirá, como o Gregorio Olías de Xogos da Idade Tardía, que só conseguiu ser o poeta Faroni na súa propia imaxinación. Isto levoume a pensar que Conexión Tubinga é soamente unha pincelada nun cadro cheo de historias por contar.

Despois de ver o seu blog de exseminaristas entrei noutro no que promoven unha técnica virtual para aprender galego, traballo que comparte coa súa muller. Vin o video no que promocionan esta iniciativa e case sen querelo vinme establecendo comunicación cun home e unha muller duns cincuenta anos, aos que, se non escribise Conexión Tubinga non coñecería, aínda que polo momento sexa só virtualmente. Son anxo González e Vitoria Ogando. Debo decir que este encontro virtual xa forma parte da historia de Conexión Tubinga, porque un escribe unha obra, pero logo esta enriquécese coas opinións e comentarios dos lectores, ben sexan positivos ou negativos. Con todo, a bitácora do Seminarista en Lugo desde o 66 xa está ligada a Conexión Tubinga, non só virtualmente, senón tamén animicamente. Un día destes poreime co curso virtual de galego, porque teño ganas de profundar nun apartado que fai referencia ao refraneiro popular.

 

 

 

 

 

 

 

 

A historia da novela II

As comparacións eran inevitables. Unha delas ten algo de sentido. A outra creo que non ten nada que ver. Na crítica que X.M. Eyré publicaba a semana pasada na Nosa Terra sobre Conexión Tubinga faise mención de dúas novelas que, supostamente, están na onda da que aquí presentamos: O nome da rosa, de Umberto Eco, e O Código DaVinci de Dan Brown. Da última non teño nada que dicir, porque non a lin. Da primeira debo dicir que gocei dela fai xa máis de quince anos e que daquelas me quitou o sono durante varias noites (No fondo os libros que perviven no recordo son aqueles que chegan a quitarche o sono). Por iso esta comparación non só non me molesta, senón que me agrada, aínda que salvando as distancias, que son moitas, non só no que respecta á época, senón en canto á formulación da trama e a temática de fondo. A de Conexión Tubinga non é unha trama policíaca, senón unha intriga teolóxico-filosófica ao redor da prohibición dun libro onde se tenta demostrar racionalmente a existencia de Deus. Pero é lóxico que, non habendo na literatura galega novelas de intriga relixiosa, as comparacións ou referencias se busquen en obras que acadaron fama no mercado global. Recordo que unha das anécdotas de Eco que máis me sorprenderon en torno a escritura da súa novela, foi o tempo que pasou para atoparlle un bo desenlace a trama. Botou seis meses pensando en como provocar a morte dos personaxes que sentían atraídos polo contido dunha obra de Aristóteles sobre a Estética. Seis meses para dar cun veleno que che comía as entrañas despois de caer na pecaminosa tentación de ler aquel libro. (Non digo máis por se alguén aínda non o leu). En Conexión Tubinga o veleno é máis psicolóxico que químico, pero tamén o hai (convídoos a que o atopen). Traio isto a colación porque na presentación de Conexión Tubinga abordamos este tema: o traballo que supón para o escritor montar unha trama que sexa capaz de atrapar ao lector sen perder en ningún momento a credibilidade e coherencia que se lle presupón a unha obra que debe estar ben documentada. Certo que hai momentos de inspiración, pero a maior parte deste traballo é transpiración. Con todo, en Conexión Tubinga non deben buscar asasinatos a mancheas, porque non os hai, pero hai motivacións de orde intelectual e anímica que chegan máis aló da simple morte física. Porque non hai forma máis sutil de matar que envenenarche a alma ou o espírito ou, como diría Alfredo Conde, o que hai de persoa nese composto químico que soña.