Historia da novela IV

Sen palabras.

 

Ramón Caride analiza Conexión Tubinga

Capítulo 3. Davinia

“Aquela noite produciuse unha confabulación entre a indisposición do monxe e os meus desexos de desvelar que era o que quería dicirme o padre Serafín co consello que me dera na biblioteca, porque, para sorpresa de ambos, non foi o panadeiro quen acudiu aos fornos para axudarnos a amasar o pan, senón a súa filla Davinia, cuxo rostro parecía ter saído dos cadros das virxes que pintaba o irmán David Baird. Era a segunda vez que a vía e debo recoñecer que a súa presenza me provocaba unha estraña sensación, porque cando o padre  Serafín marchou recoller a bosta e nos deixou sós fronte á artesa, volvín sentir aquel nerviosismo que na adolescencia me facía tatexar cada vez que intentaba explicarlle a María o que sentía por ela. A partir dun primeiro momento intentei gardar as distancias, consciente de que a presenza daquela rapaza fixera saltar en min un resorte que facía anos que ninguén fora capaz de mover” (Fragmento Conexión Tubinga)

Ramón Caride: O soño da razón produce monstros?. Inquisición, Ortodoxia na túa novela? O poder sempre crea monstros, mesmo en quen busca a Deus?

Alberto Canal

: Recórdame unha canción de Luís Eduardo Aute. Isto estámolo vivindo no día a día. Comemos e ceamos acotío coa sen razón das guerras. Israel e Palestina, dous pobos que sempre actúan en nome de Deus, cando en realidade non é unha liorta de principios relixiosos. Polo que pelexan é polas fontes de enerxía e recursos básicos como a auga. Pero o máis cru é que en Somalia levan 18 anos de guerra civil e iso xa non sae a diario nos informativos. Outro soño da razón, pero este xa non impacta na conciencia. Na igrexa tamén houbo períodos de absoluta irracionalidad e na actualidade ese soño da razón tamén segue creando algúns monstros. A verdade é que debeu de ser impactante e sobre todo para para a comunidade cristiá que o Papa nas súas visitas oficiais a Estados Unidos e Australia tivese que iniciar os seus discursos pedir perdón polos múltiples casos de pederastia.

Ramón Caride: Por que esquecemos tan rápido? Parece que a historia comezase co euro.

Alberto Canal

: É certo. Enseguida esquecemos. Vivimos nunha sociedade onde se forma ás persoas para producir con eficiencia e esquécense da formación integral do ser humano. Eu daríalle moito máis peso na educación a materias como Historia ou Fisolofía. Xa se que non serven para construír casas ou facer enxeñaría financieira, pero a perspectiva histórica e o exercicio da abstracción axúdannos a tomar decisións máis sensatas, primeiro porque temos perspectiva e segundo porque temos capacidade para afondar nos problemas e buscarlles a mellor solución. Moitos xa reclaman filósofos con principios para dirixir as grandes empresas.

Ramón Caride: Veño de ler un libro do limiao Antón Riveiro Coello no que unha moza anarquista presa no 36 namórase dun falanxista. Cres realmente que no amor non hai nada escrito e que son as xentes as que escriben as súas propias historias de amor, como reflictes en Conexión Tubinga?

Alberto Canal: Sempre me gustou moito esa definición que fai Alfredo Conde do ser humano. Somos un composto químico que soña. Pois nese composto químico que soña hai campo para elaborar moitas fórmulas. Isto recórdame cando estudabamos as fórmulas da química, que había que andar xogando coas valencias para dar coa combinación idónea. Se somos un composto químico, como dicía Conde, o amor tamén é química. Non sei vouse dicir unha burrada, pero eu creo que o amor de parella é testosterona cunhas pingas de imaxinación, ou química cun pouco de filosofía, por dicilo doutra maneira. En todo caso que cada un elabore a súa propia fórmula da felicidade. Un non está para repartir fórmulas neste campo.

 

 

 

Advertisement